Bram Vanesche en het liefelijke cynisme
 

"Bram Vanesche leerde in het kunstonderwijs de basistechnieken kennen die een plastisch kunstenaar nodig heeft om zich in het ervaren van zijn talent te bekwamen. Met de unieke gedrevenheid van een authentieke autodidact gaat Vanesche koppig, soms wat naïef, zijn eigen weg zonder rekening te houden met tendentieuze normen binnen de kunstwereld.

Vanesche doet geen toegevingen, een houding die hem nog steeds verhindert van zijn kunst als professioneel artiest te leven. Deze jongensdroom drijft hem gelukkig, nog steeds, dwangmatig bijna, naar pen, penseel, doek en papier. “Ik schilder, dus ik ben! Ik teken, dus ik besta! Ik zou niet zonder kunst kunnen leven”.
Tekenkunst

Hij doet er goed aan dit alles vol te houden, want deze man heeft iets meer dan een karakteristiek talent aan te bieden. In zijn tekeningen, toont hij zich op zijn best. De onderwerpen zijn uit het eigen leven geplukt. De zorgzaamheid voor het resultaat met een scherp oog voor details, maar ook de kleurenkeuze en de overzichtelijkheid binnen het uitvoeren van het onderwerp, maken dat de tekeningen van Vanesche de reguliere gebruiken binnen de cartoonkunst overstijgen.

Vanesche tekent in feite schilderijen. Hij slaagt er meer dan behoorlijk en uitzonderlijk behendig in bij de uitvoering van deze visueel traditionele afgelijnde discipline voldoende geheimzinnigheid te scheppen, maar hij doet dat dan op zulke briljante wijze dat het natuurlijk effect van het grafische blijft behouden. Hij gebruikt in deze tekeningen nogal wat humor zonder in onhebbelijk cynisme te vervallen.
Schilderijen

Dit liefelijk cynisme gebruikt de kunstenaar eveneens in zijn schilderijen. Wie goed kijkt, ontdekt in het werk van Vanesche al snel de verborgen knipoogjes, de sublieme linkjes naar de harde realiteit, zijn frustratie, eenzaamheid en stil verdriet.

Maar wie wat langer en dieper naar het werk van Vanesche kijkt, vindt uiteindelijk wat geluk, wat liefde ook en veel levensverwonderring terug.

Want hoewel de doorbraak die Vanesche beoogt er nog niet gekomen is, kan de waarnemer alleen maar vaststellen dat Vanesche zichzelf terecht en zonder tegenspraak kunstenaar mag noemen.

Dat kan iedere bezoeker van deze tentoonstelling, waarin Vanesche oudere en recentere werken toont, ongetwijfeld en zonder schroom beamen. Dit is een ontroerende expositie die niemand onberoerd kan laten."

​

tekst: Leo De Ley